Vandaag is het de tweede vrijdag van december. Een dag die paars kleurt in het
middelbaar onderwijs en in teken staat van solidariteit voor LHBTI-jongeren. Omdat iedereen de beste versie van zichzelf moet kunnen zijn, ongeacht je seksuele voorkeur of afkomst! Dat deze dag bestaat, is essentieel, omdat er achter alle LHBTI-jongeren een compleet andere wereld schuilgaat. En dat is een wereld die meer solidariteit kan gebruiken.
Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken, maar ik wil graag mijn verhaal vertellen: mijn ervaring toen ik tijdens mijn middelbare schooltijd uit de kast kwam. Want als je naar de foto hieronder kijkt, dan zie je een blije jongen ingegraven in een zand-zeemeerminstaart.
Maar hierachter schuilt een kleine en onzekere jongen. Fris van de basisschool, sta je als 12-jarige brugpiepier in de startblokken van een nieuwe tijd. Een tijd waar je puberteit wel aardig start, je steeds meer loskomt van je ouders en je leert om op eigen benen te staan. Je krijgt meer verantwoordelijkheden om je voor te bereiden op het volwassen leven. Deze tijd heb ik ook gehad.
Ik kwam uit een klein, christelijk boerendorp en ging voor de middelbare school naar de ‘grote’ stad. Van alleen maar de straat uitlopen naar de basisschool, naar een halfuur fietsen om bij mijn
nieuwe school aan te komen. Ik ging mee-puberen met al mijn klasgenoten en ik probeerde mijn plekje te vinden in die nieuwe cultuur waar ongeschreven sociale regels gelden.
Totdat ik 15 werd…
Ik voelde dat er iets in mij gaande was wat ik niet kon plaatsen. Het is nu natuurlijk duidelijk dat ik jongens veel leuker vind dan meisjes, maar in die tijd kreeg het een extra lading. Ik dacht dat ik anders was, anders dan de norm die heerste in de klas en op school. En daardoor probeerde ik het weg te stoppen. Vanuit de gedachte: als je het ontkent, bestaat het ook niet. Als geforceerde hetero probeerde ik mijn bestaan verder te zetten, totdat ik het niet meer kon. Ik kon het niet meer ontkennen en moest accepteren dat ik op jongens val.
Ik ben homoseksueel, zo ben ik nu eenmaal en daar mag ik trots op zijn.
Het moment dat je eindelijk kan vertellen dat je op jongens valt, voelt alsof je je moet verantwoorden dat je anders bent. Klasgenoten hebben het wel of niet doorgehad, maar snappen niet wat je allemaal hebt doorgemaakt. De interne worsteling die eraan vooraf is gegaan. Of ze moeten eraan gaan wennen of het is een gegeven, maar het leven voor hen zal gewoon verder gaan. De verantwoording zal nooit weggaan. Het voelt gewoon gek om te moeten zeggen dat je homoseksueel ben, terwijl heteroseksualiteit de norm is. Maar de juiste mensen zullen je altijd waarderen om hoe je bent.
Zo zal ik nooit mijn mentor vergeten. Ik vertelde dit nieuws aan hem als een van de eersten en hij nam goed de tijd voor mij. Uit de waardering en gelijkheid die hij mij gaf, bleek dat hij mij begreep
en ik werd hierdoor minder eenzaam. En zo’n docent of vriend gun ik iedereen want je moet deze worstelingen niet alleen doormaken.
Daarom is juist paarse vrijdag zo belangrijk, omdat achter al veel LHBTI-jongeren een
worsteling gaande is, die voor de buitenwereld onbekend is gebleven. Juist deze
solidariteit is goed, om ook even deze personen extra te waarderen. Want het is niet makkelijk geweest.
De PvdA zal altijd deze jongeren steunen om ervoor te zorgen dat ze in een veilige omgeving kunnen opgroeien. Hier zullen we voor blijven strijden, want ieder kind is belangrijk en telt. Bij de PvdA ben ik niet anders, hier ben ik Thomas met én mijn christelijke achtergrond én mijn homoseksualiteit.
